Vanaf 14 september 2022 geef ik vijf schrijf- en teken-workshops in de bibliotheek aan het Mercatorplein in Amsterdam. Iedere woensdag, vanaf 15.30 tot 16.30 uur. Een verhalenlab. Of een tekenlab. Zonder witte jassen, zonder lasbril, maar met woorden en letters en tekeningen, met potlood of pen, op papier. Voor kinderen vanaf 8 jaar tot een jaar of 11. Gratis en voor niets. Het enige dat je ervoor moet doen is een mailtje sturen naar de bibliotheek (mercatorplein@oba.nl), om te laten weten dat je mee wilt doen (en je moet dan ook komen!). Het liefst ben je er iedere week bij, maar het is echt niet erg als je eens wat mist, of later aansluit.
Wat gaan we doen? Kennismaken, natuurlijk. Verhalen vertellen. Voorlezen. Maar ook hoofdpersonen bedenken, avonturen verzinnen, problemen maken en oplossen. We gaan schrijven en tekenen, en spelen met taal. Het wordt leuk. Echt.
Ter introductie zie je hieronder vast een verhaal over de onnavolgbare Boris & Berber. Ze hebben zelfs de steun gekregen van één van de beroemdste Nederlanders.
‘Dan leren jullie met andere kinderen
te spelen,’ zegt mama.
‘En balbeheersing,’ zegt papa.
Boris en Berber begrijpen het al.
Zelfs als zij het niet willen, gaat het toch gebeuren. Want papa en mama vinden
het nodig.
Boris gooit zijn handen in de lucht.
‘Pfff, goed dan,’ zegt hij.
‘Oké, vooruit dan maar,’ zegt Berber.
Papa en mama kopen broekjes en
T-shirts en sokken en scheenbeschermers en voetbalschoenen en twee ballen. En
ze bellen met een stel voetbalclubs. Ze vinden er zelfs eentje waar Boris en
Berber terecht kunnen, allebei tegelijk, in hetzelfde team.
‘Laten we er maar het beste van
maken,’ zegt Boris.
‘Je weet maar nooit waar het goed voor
is,’ zegt Berber.
‘Balbeheersing! Zelfbeheersing!
Conditie! Spelinzicht!’ roept de trainer. En soms ook: ‘snelheid!’ of
‘incasseringsvermogen!’ of ‘wilskracht!’. De trainer schreeuwt wat af.
Boris en Berber doen leuk mee. Ze
rennen achter de ballen aan of voor de ballen uit, ze schoppen en springen en
gooien, ze spélen zelfs met de bal. Zo vaak mogelijk koppen, jongleren, de bal
op één vinger draaien, en nog veel meer.
‘Ik vind het eigenlijk wel leuk,’ zegt
Berber
‘Ik ook,’ zegt Boris.
‘Misschien moeten we extra oefenen, en
papa en mama een voorstelling geven. Dan zien ze dat we ons best hebben
gedaan.’
‘En dat ze gelijk hadden!’
‘Ja, precies! Dat vinden ze fijn!’
‘We doen het.’
Boris en Berber oefenen iedere dag.
Zodra ze even tijd hebben, in de schoolpauze of na het eten, staan ze buiten
met de ballen te spelen.
Papa en mama vragen zich van alles af.
‘Zou dat wel goed gaan?’
‘Zijn we niet te ver gegaan?’
‘Moet het niet wat kalmer aan?’
‘Kunnen we die kinderen niet uitzetten?’
Maar verder wachten ze af.
‘We zijn zover,’ zegt Boris.
‘We doen het,’ zegt Berber.
Boris en Berber komen de woonkamer
ingestormd. In voetbalkleren. Met ballen.
‘Tadaa!’ roept Boris.
‘Hooggeëerd publiek,’ roept Berber.
‘Wij tonen u … de trucs van Boris en Berber!’
Papa en mama doen wat ze moeten doen.
Ze staan op en juichen en klappen.
‘Bravo!’
‘Hoera!’
‘Leve Berber!’
‘Leve Boris!’
Boris en Berber koppen de ballen naar
elkaar toe. Ze laten de ballen op elkaars vingers draaien. Al draaiend gaan de
ballen onder hun benen door. En het publiek is enthousiast!
‘Wil er dan nu één vrijwilliger naar
voren komen?’ vraagt Berber.
Papa en mama kijken elkaar aan. Mama
duwt papa naar voren. ‘Ga jij maar,’ zegt mama.
Voorzichtig loopt papa op Boris en
Berber toe. Hij vraagt zich af wat hem te wachten staat.
Papa moet zijn twee wijsvingers recht
omhoog houden. En Boris en Berber leggen er draaiende ballen op.
‘Rustig blijven papa!’ commandeert
Boris.
‘Een beetje meebuigen,’ zegt Berber.
Papa probeert rustig te blijven. Hij
probeert ook mee te buigen. Maar één bal valt. Papa probeert hem te vangen met
zijn andere hand. Dat lukt natuurlijk niet, want op zijn andere hand draait ook
een bal. Die andere bal vliegt de lucht in. Papa ziet het gebeuren en probeert
de bal met zijn hoofd op te vangen. De bal stuitert van zijn hoofd af, komt met
een knal tegen mama’s hoofd, stuitert verder tegen de glazenkast en valt stil
op het tapijt. Even is het doodstil. Heel even maar. Dan klinkt er gerinkel. De
glazen die in de kast stonden vallen stuk voor stuk om, als dominostenen.
Papa wordt rood en geel. Hij pakt de
bal en geeft hem een rotschop. Dwars door het ruit.
Rinkel!
Hij pakt de andere bal en gooit die
erachteraan. Op de weg klinkt een knal en getoeter. De bal heeft een auto
geraakt.
Papa vloekt en tiert.
‘Rustig maar,’ zegt mama. ‘Rustig
maar!’
‘Rustig!?’ tiert papa. ‘Rustig!? Die
kinderen gaan van voetbal af! En nu meteen! Ze mogen nooit meer een balsport
doen! Nooit meer! Voor mijn part gaan ze op tekenen! Of op schrijven! Of op
watjes-plakken! Maar er komt nooit nooit nooit meer een bal het huis in! Nooit!’
Boris en Berber sluipen het huis uit.
‘Ik vrees dat we een andere hobby
krijgen,’ zegt Berber.
‘Papa mag nog wel wat zelfbeheersing
oefenen,’ zegt Boris.
Van januari t/m mei 2019 was ik als schoolschrijver op bezoek bij OBS De Krijtmolen in Amsterdam Noord. Eén van de dingen die ik met kinderen uit groep 4 deed, was het maken van een tekenfilm over een pinguïn.
De eerste bijeenkomst liet ik de pinguïn zien, daarna besloten we steeds samen hoe het verhaal verder zou gaan. Ik werkte dat dan met tekeningen uit. Het resultaat zie je hier:
Gisteren mocht ik met collega Mariken Jongman op het Slingelland VMBO-college in Drachten optreden. Mijn deel van de bijeenkomst met 12/13 jarigen ging over het tekenen van griezels. Ter voorbereiding maakte ik deze lesopzet.
Ik vind het een geweldige bijkomstigheid, dat ik door het lezen van het bomvolle YA-boek “Jona” van Anna van Praag… t.co/pieg3SX2KCTime ago 6 Hoursvia Twitter for iPhone
2/2 maar te gemakkelijk aanneemt dat overheden en andere instituties de klimaatcrisis kunnen en willen beteugelen,… t.co/4V9g04rl5RTime ago 8 Hoursvia Twitter for iPhone
1/2 Ik vind dat Maxim Februari zich in “doe zelf normaal” terecht en enthousiast uitspreekt voor de rol van democra… t.co/Ad4U4zPxGzTime ago 8 Hoursvia Twitter for iPhone
Follow
